Шта ти је човек...
Од сепета до самара,
корак по корак под теретом,
сам натовари, сам тегли,
узбрдо, низбрдо,
клеца, пада, подиже се са колена,
вуче, носи, стиска, трпи,
у јарму морања скапава,
премешта са једног рамена на друго,
ниоткуд олакшице,
издаје снага,
трепери свака жила ко струна,
од шкргута испадају зуби
и језик се рачва,
и чвори, да се не опсује,
да се не богоради,
да не проговори,
оно што је од бога
то је и од људи,
треба да се издржи,
до краја одради,
једино кад дођу задушнице,
спусти празну торбу крај гробова,
напуни дланове чистим образима,
тек толико да душу одмори...
Нада Петровић
Нема коментара:
Постави коментар