Кућа...
Улазим у ту кућу,
понекад,
без речи, без мисли,
само да ухватим ваздух,
и да издахнем...
Гледам, а не видим,
слушам, а не чујем,
не говорим, нити ћутим,
као да не постојим.
Рекоше да чују како јаучем
да се до неба чује,
како набрајам,
како се дижем и падам...
Рекоше, а ја не верујем.
Икона још увек стоји на зиду
само се кров урушава.
Нада Петровић
Нема коментара:
Постави коментар